Toomaj – Pichak
متن آهنگ پیچک از توماج
Verse1
من خودِ خطم، اَ کسی خط نمیگیرم
رو شونم می‌کوبم، اَ خودم ترفیع می‌گیرم
هیچ چیزِ زندگی تضمینی نی، نه
خیابونی می‌مونم و رپی می‌میرم
درختی که با برگ تبر می‌بُره
سیاست‌دانی که واست غزل می‌خونه
جنگلی که شهرو هرس می‌کنه
هم نعره میکشه هم عمل می‌کنه
یه جنگلِ بلوطِ وحشی و مست
میلیون درخت، به هم زنجیر و وصل
ارتشِ سرخ که جلو تبر میشه سبز
سپرِ خزر و خلیج و غربی و شرق
اینجا امپراتوریِ ریشه‌هاست
گره کورِ مادرزاد با دیدِ باز
سرو مظهر، پیچک آیینِ ماست
سینه‌سوزِ هم، رو دشمن سینه چاک
اینجا نمی‌ندازه برگ رو شاخه دور
میکشه وزن رو ساقه دوش
تنه تا پای جون تکیه‌گاهمون
انگار با عشق بُریدن نافمونو
مثل رقص کُردی ما پیچیده تو هم
مث لُرِ زاگرسیم و ریشه تو سنگ
مث خوزستانیم ما همیشه تو جنگ
سیستان، یکپارچه، بِکر، تنومند
هیچ درختی نباید بمونه تنها
نباید خشک شه ازمون یدونه حتی
اگه بسوزه یه مُهره چه وزیر چه سرباز
میرسه آتیش به قلعه، یروزه بر باد
باد اورده رو می‌بره باد
جنگل حاصلِ تابیدنِ آفتاب
به بذر، آمیختنِ به خاک
یک‌ها کنار هم میشن یروز هزار
من خودِ خطم، اَ کسی خط نمیگیرم
رو شونم می‌کوبم، اَ خودم ترفیع می‌گیرم
هیچ چیزِ زندگی تضمینی نی، نه
خیابونی می‌مونم و رپی می‌میرم
درختی که با برگ تبر می‌بُره
سیاست‌دانی که واست غزل می‌خونه
جنگلی که شهرو هرس می‌کنه
هم نعره میکشه هم عمل می‌کنه
یه جنگلِ بلوطِ وحشی و مست
میلیون درخت، به هم زنجیر و وصل
ارتشِ سرخ که جلو تبر میشه سبز
سپرِ خزر و خلیج و غربی و شرق
اینجا امپراتوریِ ریشه‌هاست
گره کورِ مادرزاد با دیدِ باز
سرو مظهر، پیچک آیینِ ماست
سینه‌سوزِ هم، رو دشمن سینه چاک
اینجا نمی‌ندازه برگ رو شاخه دور
میکشه وزن رو ساقه دوش
تنه تا پای جون تکیه‌گاهمون
انگار با عشق بُریدن نافمونو
مثل رقص کُردی ما پیچیده تو هم
مث لُرِ زاگرسیم و ریشه تو سنگ
مث خوزستانیم ما همیشه تو جنگ
سیستان، یکپارچه، بِکر، تنومند
هیچ درختی نباید بمونه تنها
نباید خشک شه ازمون یدونه حتی
اگه بسوزه یه مُهره چه وزیر چه سرباز
میرسه آتیش به قلعه، یروزه بر باد
باد اورده رو می‌بره باد
جنگل حاصلِ تابیدنِ آفتاب
به بذر، آمیختنِ به خاک
یک‌ها کنار هم میشن یروز هزار
نظرات